خانواده مهندس ارنست - مهاجرت به استرالیا

فکر نکنید بیایید استرالیا از دست سوسک های امریکایی مقیم ایران خلاص می شوید. توی طبقه ششم فکر نمی کردیم جک و جونور باشه. ولی سوسک های ریز لوزی شکل بود. امروز سم گرفتم رفتم سمپاشی کردم. البته سوسک های اینجا هم مثل آدمهایش Relax هستند، خیلی فرز نیستند. از فردا دیگه شاید بریم خونه خودمون اگه سمپاشیه جواب داده باشه.
البته اگر برویم چند روزی تلفن و اینترنت نداریم. اینترنت وایرلس بدون رمز هم پیدا نکردیم دزدکی استفاده کنیم. یک تحقیقی کردم اینترنت +ADSL2 که سرعتش تا 20 مگابیت در ثانیه هم ممکنه برسه ولی در شرایط عادی 10 تا 14 مگابیت در ثانیه است با حجم 30 گیگابایت در ماه درمی آید ماهی 50 دلار. تلفن هم در می آید ماهی 30 دلار بعلاوه هر ارتباط داخلی 40 سنت. بستر مخابراتی اینجا دست شرکت telstra است ولی اینترنتش گران است ISP های دیگر ارزانتر دارند.
حالا تلفن و اینترنت چه ربطی به سوسک داره، نمی دونم!

بالاخره خونه اجاره کردیم. یک مقدار گرون شد، هفته ای 450 دلار استرالیا، چهار ماه اجاره را هم پیش دادیم. ولی خوبه. دو خوابه، شیک و تر و تمیز در طبقه ششم یک ساختمان 8 طبقه، با یک جای مطالعه   (Study)، دو تا بالکن با دید بسیار عالی به زمین چمن و خانه های ویلایی لابلای درختان! یک روز در میان هم این منطقه بارانی و مه آلود است، نمای بسیار دل انگیزی ایجاد می شود. حالا بعداً فرصت کردم از آداب اجاره کردن در اینجا می نویسم و عکس هم می گذارم تا لذتش را ببرید. ممنون از اینکه دعا کردید. حالا دعا کنید کار خوب گیر بیاوریم.

به مرکز شهر سیدنی CBD یا Central Business District گفته می شود و بیشتر شرکت ها در این قسمت شهر واقع هستند. بیشتر مردم در حومه های شهر (Suburb) ساکن هستند. هرکدام از Suburb ها یک محیط زندگی تقریباً کامل با مراکز خرید، سینما ،مراکز تفریحی و ... هستند. انتخاب یک Suburb مناسب برای زندگی شاید خیلی آسان نباشد و مسائلی چون اجاره بها، ملیت اکثریت ساکنین آن منطقه، آپارتمانی یا ویلایی بودن ساختمان ها و ... در آن تاثیر دارد. ما در Waitara و محدوده Hornsby دنبال اجاره آپارتمان هستیم. این منطقه جزو محدود مناطقی است که آپارتمان های بلند مرتبه دارد. همچنین دوستان ساکن آپارتمان های Waitara هستند. مرکز خرید West field و ایستگاه های قطار Waitara و Hornsby نیز نزدیک هستند. محل آموزش زبان (AMES = Adult Migrant English Services) نیز همین اطراف قرار دارد. یک زمین چمن بزرگ نیز در این منطقه هست که نمای بسیار عالی از ساختمان های این منطقه دارد.
جستجوی مسکن در اینجا آداب خاص خودش را دارد. ابتدا از سایت های http://www.domain.com.au یا http://www.realestate.com.au یا http://www.rent.com.au خانه مورد نظر خود را از نظر مبلغ اجاره، محل و ... پیدا می کنید. اگر زمان بازدید مشخص بود که منتظر فرارسیدن آن روز می شوید و گرنه برای مشخص نمودن زمان بازدید با Agency مربوطه تماس می گیرید. هر کدام از موارد، Agency خاص خود را دارد که در سایت مشخص می شود.
اینجا کارمندان بنگاه ها (real estate agency ها) معمولاً خانم هستند. زمان بازدید (Inspection) را معمولاً برای شنبه ها می گذارند. یکی 10 تا 10:20 یکی 10:30 تا 10:50 یکی 11 تا 11:20 الی آخر. بعضاً نیز زمان بازدید دو تا از موارد مورد نظر شما ممکن است روی هم بیفتد که باید وسیله داشته باشید، یکی را دیدید بدوید تا به اون یکی هم برسید. روز بازدید به محل که می روید می بینید خانم Agent آمده، یک تابلو در کوچه می گذارد که رویش نوشته For Lease, Now Open For Inspection و داخل هم که می روید اسمتان را یادداشت می کند. کارت ویزیت و Application Form ها را آنجا گذاشته اند اگر مورد را پسندیدید Application Form بر می دارید به تعداد نفرات تان و یا آنجا پر می کنید و یا بعداً می برید و به همراه کپی مدارک شناسایی ( صفحه اول پاسپورت ، صفحه ویزا، گواهینامه رانندگی بین المللی)  به دفتر Agency تحویل می دهید. بعداً صاحبخانه از بین Application Form های جمع شده، انتخاب خود را انجام می دهد و Agency با شما تماس می گیرد که تبریک یا تسلیت بگوید!
بدبختی که برای تازه واردها وجود دارد این است که چون سابقه اجاره قبلی ندارند کسی نمی داند که آیا اشخاصی هستند که به موقع اجاره را پرداخت کنند یا نه؟ همچنین عموماً شغل هم ندارند، چون اول باید خانه بگیرند بعد دنبال شغل باشند. بنابراین یک راهش اینست که شما خودتان در فرمهایی که پر می کنید پیشنهاد بدهید که اجاره شش ماه اول را پیش پیش بدهید و مدت قرارداد را نیز بنویسید 6 ماه یا یک سال. در این صورت احتمال برنده شدن در این رقابت سخت بیشتر خواهد بود. چند وقتی هست که بدلیل افزایش نرخ بهره های بانکی مردم علاقه ای به خرید مسکن ندارند، و بازار مسکن خراب شده، سرمایه گذاری نیز به همین دلیل کم شده، مسکن جدید که ساخته نمی شود، اجاره نشین ها هم بیشتر شده اند و اجاره ها بالا رفته اند.
اینجا اجاره ها هفته ای حساب می شود. جایی که دوستان می نشینند یک آپارتمان 2 خوابه تقریباً 80 متری با دو حمام/دستشویی در یک ساختمان هشت طبقه تمیز هفته ای 400 دلار که ماهی می شود تقریباً 1700 دلار. الان با 420 به سختی می شود چنین جایی پیدا کرد تازه اگر در رقابت کم نیاورید! در مدل هفته ای 20 دلار اضافه شدن به چشم نمی آید ولی در ماه می شود 85 دلار! هزینه آب و شارژ به عهده صاحبخانه و برق و گاز و تلفن به عهده مستاجر است. همچنین دولت موقع قرار داد مبلغ چهار هفته اجاره را به عنوان ودیعه از شما می گیرد که به آن می گویند Bond ،در پایان قرارداد اگر همه چیز سالم تحویل گردد به شما بر می گرداند.

خلاصه خوان اول گرفتن خانه است، ما که هنوز در این مرحله هستیم. دعا کنید!

پی نوشت: بیش از یکسال از نوشتن این مطلب می گذرد و همیشه در این مدت در این فکر بودم که چگونه می شود این بار فکری در خصوص پیدا کردن خانه مناسب جهت اجاره را از دوش مهاجران جدید برداشت. با تعدادی از دوستان همفکر دیگر خدماتی را تحت عنوان گرین آیلند (Green Island) برای مهاجرین شروع کردیم که یکی از آنها راهنمایی و همراهی در پیدا کردن خانه جهت اجاره است. برای اطلاع از این خدمات به وب سایت گروه مراجعه و در صورت نیاز تماس بگیرید. 

موید باشید

سیدنی 150 روز در سال بارندگی دارد. به گفته دوستان، در زمستان خبری از برف نیست و هوا معمولاً پنج شش درجه است. الان اواخر پاییز است و دمای هوا 11 تا 19 درجه است. از این 5 روز، سه روزش بارانی بود، چند روز بعد نیز بنابر پیش بینی ها هوا بارانی خواهد بود. بارانش ریز، زیاد و مداوم است، سر و صدا ندارد. یک تی شرت و یک کاپشن بهاره و یک چتر برای بیرون رفتن کفایت می کند.

شما با در دست داشتن ویزای مهاجرت و بلیط هواپیما می توانید کل زندگی خود را بار کنید و ببرید. البته بهتر است این کار را حساب شده انجام داده و فقط وسایلی را که قیمت آن با احتساب هزینه حمل به صرفه است با خود بیاورید. من دنبال روشی هستم که بتوانم حدود قیمت های اینجا را توصیف کنم، البته اگر سئوال مشخصی داشتید می توانید بپرسید.

بار مجاز هواپیما برای استرالیا، نفری 20 کیلو است که تا 30 کیلو هم معمولاً کاری ندارند. ولی بالای 30 کیلو را اجازه نمی دهند. ما با هواپیمایی الاتحاد آمدیم، اینطور بود. قبلاً بار مجاز در الاتحاد نفری 30 کیلو بود. الان تماس می گیرید می گویند نفری 20 کیلو است. نفری 7 کیلو هم می توانید داخل هواپیما ببرید. بالطبع چون وزن نمی کنند کسی گیر نمی دهد، ما نفری یک کوله و یک کیف سنگین داشتیم. من یک لپ تاپ هم داشتم. ولی اذیت می شوید، داخل هواپیما بار زیاد با خود نبرید.

بارهایتان را سه چهار روز قبل از پرواز به قسمت بار فرودگاه امام ببرید و Freight کنید. بسته هایتان در ابعاد جعبه مونیتور باشد و خیلی هم سبک نباشد، در این ابعاد کدام حدود 20 کیلو وزن داشته باشد. اگر بسته هایتان سبک باشد حجمی حساب می کنند که برایتان گران تر در می آید. می توانید حجم بسته را به سانتی متر مکعب در بیاورید و تقسیم بر 6000 کنید، وزن مورد انتظار در می آید. اگر وزن بسته شما از این عدد کمتر باشد، همین عدد را حساب می کنند. البته اگر تعداد بسته هایتان زیاد باشد، عملاً بدلیل پیچیدگی محاسبات وزن کل جعبه هایتان را حساب می کنند، بنابراین مته به خشخاش نگذارید. برای بار زیر 45 کیلو، کیلویی 8 دلار، 45 تا 100 کیلو، کیلویی 4.5 دلار و 100 به بالا کیلویی 3.3 دلار حساب می کنند. من با یکی از دوستان باهم 336 کیلو داشتیم که به اسم ایشان دادیم، کیلویی 2.8 دلار حساب کردند، البته دلار را 940 تومان زدند، که در بازار 925 تومان بود.

برای اطلاعات بیشتر شماره فرودگاه امام را بگیرید و بگویید در خصوص فریت سئوال دارید. نه تنها بسیار خوب برخورد کرده و سئوالات شما را با جزئیات جواب می دهند، بلکه احتمالاً وانتی آشنا نیز معرفی می کنند، شماره موبایلشان را هم می دهند و می گویند رسیدی فرودگاه به من زنگ بزن! اعتماد کنید. کلکی تو کارشان نیست. احتمالاً پورسانت می گیرند. در فرودگاه نیز چند نفر هستند که کارشان بسته بندی است. چسب، گونی ،تسمه و فوم دارند. هر حلقه چسب را 1500 تومان، هر گونی هم 1500 تومان و تسمه را 1200 تومان حساب می کنند. اگر بسته ها کوچک باشد، چند تا را در یک گونی قرار می دهند، تا تعداد بسته ها کمتر شود. برای کارتن ها، بهترین راه حل چسب است که چندین دور در جهت های مختلف می زنند. بلیط و پاسپورت و پول به اندازه کافی همراه خود ببرید. به حس خود در مورد وزن بسته ها اطمینان نکنید.
 
در بارتان مایعات نباید باشد، ما ادکلن داشتیم، گفتند بردارید. از کارتن های میوه استفاده نکنید، چون از نظر انتقال بیماری و اینها در استرالیا خیلی حساس هستند و ممکن است به خاطر همین، هنگام تحویل گرفتن بار کلی تو خرج بیفتید و نیاز به پرداخت حدود 100 دلار برای کارشناس باشد. بارهایتان را هم کارشناس محترم دستور بفرمایند که باز کنید. در مورد وسایل چوبی و خوراکی هم موقع فرستادن کاری ندارند، ولی موقع تحویل ممکن است مورد فوق اتفاق بیفتد. خوراکی ها ترجیحاً باید در بسته بندی های شرکتی باشند، وگرنه ممکن است نصیب سطل آشغال ( بخوانید قرنطینه) شود. آوردن بذر ممنوع است.  زرشک اجازه نمی دهند. زعفران و قند و نبات و گز مشکل ندارد. پسته خام نباشد، بسته بندی باشد، ایراد ندارد. ترجیحاً موارد مشکوک مثل مواد غذایی، چوب و مایعات نداشته باشید تا توی خرج اضافه نیفتید. کفش کثیف، جارو برقی استفاده شده شسته نشده نداشته باشید. موارد فوق در بار همراه (چه در چمدان و چه در داخل هواپیما) نیز مصداق دارد.

هر چه می توانید فریت کنید، بار چمدان ها خودبخود جور می شود و از حد مجاز بالا می زند. هر کسی یک چیزی به عنوان هدیه می آورد و شما نمی توانید از همه ان ها بگذرید و یکسری از آنها را همراه خود می برید. یکسری چیزها هم بعد از فرستادن بار (فریت) به ذهنتان می رسد. اینطوری روز آخرتان فقط باید به وزن کردن بگذرد و مجبور شوید بعضی از وسایل را نبرید. وسایلی که در بدو ورود لازم خواهید داشت فریت نکنید. چون یک هفته تا 10 روز طول می کشد بار فرستاده شده دستتان برسد.
 

اینها تجربه های من و چند تن از دوستان مقیم استرالیاست. لطفاً شما هم ما را از تجارب خود بی بهره نسازید.

توجه داشته باشید که عکس خانم ها باید محجبه باشد ولی آقایان می توانند از عکس کراواتی استفاده کنند.