خانواده مهندس ارنست - مهاجرت به استرالیا

قبلا در مورد بیمه ماشین در این پست نوشته ام. در این پست می خواستم بیشتر در مورد بیمه Comprehensive و تفاوت آن با این نوع بیمه در ایران صحبت کنم. 

بیمه شخص ثالث در ایران به ثالث جانی و ثالث مالی و حوادث سرنشین تقسیم می شود که با خرید یک بیمه نامه همه این پوشش ها را در سطحی که انتخاب کرده اید دریافت می کنید. بیمه شخص ثالث خسارت وارده به ماشین یا اموال افراد دیگر و یا دیه فوت و نقص عضو آسیب دیدگان تصادف را (غیر از خود راننده) در صورتی که شما مقصر باشید پرداخت می کند. بیمه بدنه نیز در صورتی که آسیبی به ماشین خودتان برسد و شما مقصر باشید پرداخت می کند. مکانیسمی که در ایران برای جلوگیری از اعلام خسارت های مکرر انجام می دهند این است که با هر بار ادعای خسارت، ده درصد به فرانشیز (سهم بیمه گذار) اضافه می شود. در اعلام خسارت اول بیمه 90% خسارت را می دهد، در دومی 80% درصد و الی آخر. بنابراین شما وسوسه نمی شوید ماشین را به جایی بکوبید و بروید خسارت بگیرید.  یک تخفیف عدم خسارت هم موقع تمدید بیمه نامه به شما می دهند اگر هیچ ادعای خسارتی در طول مدت بیمه نداشته باشید.

در استرالیا بیمه شخص ثالث جانی و حوادث سرنشین بعنوان بیمه شخص ثالث اجباری (Compulsory Third Party یا CTP) نامیده می شود، می توانید شخص ثالث مالی را جدا بگیرید که به آن Third Party Property Insurance یا Third Party Car Insurance گفته می شود.یا شخص ثالث مالی و بدنه را یک جا بگیرید که به آن Comprehensive Car Insurance می گویند.

بیمه بدنه ماشین در استرالیا Excess دارد که همان فرانشیز یا سهم بیمه گذار است. میزان Excess معمولا 600 دلار است و می توانید پایین تر از 600 دلار را نیز انتخاب کنید ولی حق بیمه بیشتری باید بدهید. بنابراین تصادفی که هزینه آن زیر مبلغ Excess است مفهومی ندارد از بیمه ادعای خسارت(Claim) کنید چون همه اش سهم خودتان خواهد بود، همچنین هر چه بیشتر ادعای خسارت داشته باشید موقع تمدید بیمه نامه، حق بیمه بالاتری لازم خواهد بود پرداخت کنید. بنابراین می بینید که به صرفه نیست زیر 1000 دلار خسارت را از بیمه تان استفاده کنید. نکته دیگری که باید توجه کنید برای راننده هایی که زیر 3 سال تجربه رانندگی دارند (گواهینامه P دارند) معمولا 600 تا 800 دلار Excess اضافه نیز در نظر می گیرند، برای مثال 600 دلار Excess پایه و 600 دلار Excess تجربه رانندگی یعنی اینکه شما هر خسارتی باشد 1200 دلارش را خودتان باید پرداخت کنید بقیه را بیمه می دهد که با توجه به افزایش حق بیمه در موقع تمدید بیمه نامه عملا برای خسارتهای زیر 2000 دلار به صرفه نخواهد بود از بیمه استفاده کنید.

در صورت تصادف فقط لازم خواهد بود تلفنی به شرکت بیمه تان اعلام خسارت کنید و عمدتا مشکلی ندارند که خودتان بروید تعمیرگاهی پیدا کنید و یا به تعمیرگاه های مجاز معرفی شده توسط آنها ببرید. در هر صورت نماینده بیمه در محل تعمیرگاه قبل از شروع کار بازدید خواهد نمود و لازم خواهد بود شما در این خصوص نیز هماهنگی های لازم را انجام دهید. با توجه به اینکه شرکت های بیمه مختلف ممکن است پروسه های متفاوتی داشته باشند بهتر است همان اول که تماس می گیرید در این خصوص نیز سئوال نمایید. بهتر است از چند جا قیمت (Quote) بگیرید. بعضی از تعمیرگاه ها اینجا نیز همانند ایران و یا بدتر از آن دودره باز (Dodgy) هستند. وقتی قیمت می گیرید و تعمیرگاه ها متوجه می شوند شما بیمه دارید نرخ های بالاتر اعلام می کنند و کارهای غیر ضروری اضافه می کنند. تجربه ای که من داشتم چراغ عقب شکسته بود و یک مقدار سپر عقب آسیب دیده بود یکی از تعمیرگاه ها تو لیستش زده بود که باید در عقب هم رنگ شود! و اون یکی چراغ هم باز و بسته شود! پس وقتی قیمت می گیرید یکی دو جا هم بگویید بیمه ندارید و طبق آن قیمت بگیرید.

چند وقت پیش یک جایی دور و بر مرکز خرید هورنزبی توی محلی که ایستگاه تاکسی بود و توقف ممنوع یک دقیقه و فقط یک دقیقه ماشین رو پارک کردم، دور و برم رو نگاه کردم مامور نباشه سریع رفتم از ATM پول گرفتم و حواسم هم بود که کسی دور و بر ماشین مشغول جریمه نوشتن  نباشه، یک هفته بعد یک نامه از شهرداری هورنزبی دریافت کردم که بابت اینکه توی فلان روز از ساعت 10:15 تا 10:16 در محل ایستگاه تاکسی پارک کرده ام باید 135 دلار جریمه رو به حساب شهرداری هورنزبی واریز کنم.

                 

جالب اینجاست که توی یک محل توقف ممنوع معمولی پارک کرده باشید جریمه حدود 80 دلار هستش. شانس من بود که تو ایستگاه تاکسی پارک کرده بودم. توصیه من اینه که هیچ وقت به هوای اینکه همه توی توقف ممنوع پارک کرده اند پارک نکنید چون احتمالا جریمه می شوید. یک جاهایی هم می بینید تابلوی Ticket Parking داره باید به اندازه ای که می خواهید بمانید از دستگاه هایی که دور و بر هست Ticket تهیه کنید و بگذارید روی داشبورد، باز هم به حساب اینکه بقیه این کار رو نکرده اند ریسک نکنید. اگرچه این جور جاها ساعتی1 تا  5 دلار باید پرداخت کنید به هر حال بهتر از 80 دلاره. 

یک موضوع جالب رو هم بگم. تابلوهای بعضی از این پارکینگ های خیابان ها نیاز به تفسیر و سوزاندن فسفر داره. مثلا زده Ticket Parking از ساعت 8 صبح تا 10 شب روز های دوشنبه تا جمعه. بعد شما نمی دانید حالا خارج از اون ساعات توقف ممنوعه یا پارکینگ مجانی! جالبه که دستگاه خودپرداز پارکینگ به زور هم پول اضافه رو از شما قبول نمی کنه که لاجرم کشف می کنید که خارج از اون ساعات در صورت نبود تابلوی توقف ممنوع پارکینگ مجانی است.

بعضی ها در همان روزهای اول تشریف فرمایی به فکر این می افتند که یک ماشین دست دوم برای دست گرمی بگیرند و فعلا کارشون راه بیفته بعد برای گرفتن گواهینامه اقدام کنند، خوب تا اینجاش مشکلی نداره، چون با گواهینامه ایران بعلاوه ترجمه اش می تونند سه ماه رانندگی کنند. توجه داشته باشید که گفتم گواهینامه ایران نه گواهینامه بین المللی، پس یادتون باشه گواهینامه ایران رو بیارید و همون روزهای اول بروید AMES و بدهید برای ترجمه بفرستند، چون دو هفته ای طول می کشه برسه دستتون، در ضمن گواهینامه بین المللی رو برای رانندگی نمی توانید استفاده کنید اگر اقامت دائم داشته باشید ولی به هر حال خوبه داشته باشید به عنوان یک مدرک شناسایی عکس دار.

برگردیم سر بحث مون. بعله. ماشین ده دوازده سال کار کرده تمیز می تونید پیدا کنید با 4 هزار دلار. راحت می خرید، خیلی  نگران تصادفی بودنش نیستید چون پول زیادی نیست و پولش رو جرینگی می دهید و سوارش می شوید. کسانی که اینطوری شروع کرده اند معمولا سر گواهینامه گرفتن به مشکل برخورد می کنند، چون اینجا هم با همون عادت های ایران رانندگی می کنند و بدلیل اینکه اینجا دارند رانندگی می کنند فکر می کنند نیازی به مربی ندارند.

یکی از مسائلی که با تفکر ایران هیچ وقت به ذهنتون نمی رسه اینه که یک بزرگراه یا مسیر داخل شهر عوارض داشته باشه. خوب حالا می گین اشکالی نداره هر جا دیدیم یک باجه گذاشته اند و باید از یک مسیری کنار باجه رد بشیم می فهمیم که باید عوارض بدهیم. خوب اینطوری نیست دیگه، همه مسیر هایی که عوارض دارند لزوما محل دریافت عوارض نقدی ندارند. شما یا باید مشخصات خود و ماشینتون و شماره کارت اعتباری تان را به RTA  بدهید و یک E-Tag بگیرید ، روی شیشه جلوی ماشینتون نصب کنید تا هر وقت که از همچین جاهایی رد می شوید خودش از اعتبارتون کم کنه یا اینکه اگه E-Tag نداشتید و از یک جایی رد شدید که باید Toll می دادید تا 24 ساعت بروید توی سایت RTA و پرداخت کنید. چون اول کار مسیرها رو نمی شناسید اصلا یادتون نمی آد چند جا رد شدید که Toll باید می دادید، توی این کار مسلما مشکل خواهید داشت. اینطوری یک مقدار گرون تر هم در می آد، یک هزینه های اضافه روش می خوره. با توجه به اینکه توسط دوربین ثبت می شوید اگر عوارض نداده باشید باید منتظر جریمه 80 دلاری باشید.

از جمله مسیر هایی که Toll باید بدهید Harbour Bridge و Harbour Tonnel هستند که اگر بخواهید از سمت شمال وارد مرکز شهر سیدنی بشوید باید از یکی از این مسیرها رد بشوید. صبح ها موقع پیک گرون تر می شه عوارضش، فکر کنم 4 دلار می شه. اینجا و اینجا رو برای اطلاعات بیشتر در خصوص مسیرهایی که Toll دارند کلیک کنید.

حالا اتفاقی که برای من افتاد E-Toll Tag رو گرفته بودم ولی نصب نکرده بودم، از مسیر عوارض دار رد شدم دوربین ثبت کرده بود ولی جریمه نشده بودم، همون مبلغ عوارض رو کم کرده بودند. یک بار هم از مسیر Cash Only رد شدم، فکر کردم کسی تو باجه نیست رد کردم، دوربین ثبت کرده بود و باز هم همون مبلغ عوارض کم شده بود.

ماشین رو که می خرید باید در راهنمایی رانندگی (RTA) ثبت کنید. به این Rego می گویند و هر سال هم باید Rego را تمدید کنید. این همان مرحله ای است که برای عوارض و بیمه و معاینه فنی و ... شما را خفت می کنند. بنابراین وقتی ماشینی که می خرید 9 ماه Rego دارد یعنی اینکه 9 ماه بیمه شخص ثالث (CTP) را نیز دارد. هزینه ای که برای ثبت می گیرند 26$ است. ولی یک هزینه ای هم هست بنام Stamp Duty که عوارض نقل و انتقال خودرو است که 3% ارزش ماشین است. بنابراین یک ماشین 30000 دلاری بخرید 900$ باید Stamp Duty بدهید. این را برای نقل و انتقال می گیرند چه نو بخرید چه دست دوم. معمولا وقتی ماشین نو می خواهید بخرید و قیمت های Drive Away را تبلیغ می کنند شامل Stamp Duty و یک سال بیمه شخص ثالث هم هست. 

بیمه شخص ثالث اجباری (Compulsory Third Party) که به اختصار CTP یا برگ سبز (Green Slip) هم نامیده می شود مثل ایران پوشش های مختلف ندارد و فقط دارای پوشش جانی برای صدمات جانی اشخاص ثالث و سرنشین های خودروی شماست. پوشش مالی شخص ثالث بخواهید می توانید بیمه جامع خودرو (Comprehensive Insurance) بگیرید که البته به نظر من یک ضرورت است. اینجا تصادف کم است ولی تصادف ها معمولا شدید است. چون همیشه با بالاترین سرعت مجاز حرکت می کنند. CTP را می توانید از هر شرکت بیمه ای که می خواهید تهیه کرده و به RTA ارائه کنید. ماشین دست دوم که می گیرید شاید اصلا ندانید CTP آن با کدام شرکت است، با ثبت ماشین به نام خودتان، RTA به شرکت بیمه اطلاع می دهد و شرکت بیمه شاید یک نامه برایتان بفرستد که ما CTP این ماشین را به نام شما کردیم، بقیه بیمه هایتان را هم از ما بخرید. CTP حدود 400 دلار است. 

بیمه Comprehensive هم بیمه بدنه بعلاوه ثالث مالی (پوشش 20 میلیون دلار) است که ما تقریبا 1700 دلار دادیم، البته می توانید ماهیانه بدهید که در این صورت بهره هم اضافه می شود. قیمت های مختلف می توانید از شرکت های بیمه مختلف بگیرید. بنابراین همه را چک کنید. شرکت های بیمه ای بزرگ اینجا Allianz و NRMA هستند. می توانید قیمت را از سایت هایشان بگیرید و گفته می شود چانه هم می شود زد، به شرط اینکه قیمت پایین تر رو از یک جای دیگر داشته باشید.

شرکت NRMA علاوه بر بیمه خدمات دیگری مثل Roadside Assist هم دارد که مثل همان امداد خودرو خودمان است و با 90$ در سال ( بعلاوه 55$ حق عضویت فقط یک بار) هزینه اش است و اگر توی جاده ماشین خراب شد و نیاز به سرویس در همانجا و یا بکسل کردن داشته باشد و یا کلید را داخل ماشین فراموش کرده باشید و ... می توانید زنگ بزنید بیایند و مشکل را حل کنند. 

 

این پست رو می خواستم قبل از گرفتن ماشین بدهم و از هموطنان عزیز طلب استمداد اطلاعاتی کنم که به دلیل ضیق وقت نشد.دو هفته قبل به همراه یکی از دوستان رفتیم پاراماتا که Dealer های ماشین زیاد هستند و دنبال یک تویوتا کمری دست دوم بودم که بنابر تحقیقاتی که از سایت های Carsales و TradingPost و Drive و Carsguide انجام داده بودم، با 10 تا 15 هزار دلار می توان یک Camry 2003-4 با کارکرد 60 هزار تا 100 هزار کیلومتر خرید. رفتیم و یک فروشنده عراقی الاصل یک چند تا ماشین مختلف حدود بودجه ما رو نشون داد که یک ماکسیما مدل 2005 داشت (این مدل را در redbook ببینید) که پسند کردیم ولی 19000 دلار می گفت، گفتیم بودجه ما 15000 است که رفت و چک کرد تا 17000 دلار اومد پایین باز هم گفتیم زیاده، رییسش گفت 16000 تا می دم به شرط اینکه همین الان بخرید و جای دیگه نروید. می گفت سه سال هم Warranty می دهیم و خلاصه ما هم گرفتیمش. البته کیلومترش خیلی بالا بود برای سه سال و گرنه ارزشش بالای 20 هزار دلار باید می بود. که البته بعدا که رفتیم سر قرارداد و ... گفتند Warrany ما بر دو نوع است استانداردش اینه که شما سه بار بیشتر نمی توانید Claim کنید و هر بار  تا سقف 500 دلار (یعنی عملا هیچ چی) و نوع Premium هم دارد که بدون محدودیت تعداد بار و هر بار تا سقف 2000 دلار هستش. که برای اگر خواستید می توانید با پرداخت 850 دلار بگیرید. ما هم گرفتیم. نتیجه اینکه اینجا خوب بلدند به لطایف الحیل از شما پول بگیرند و کارشان خلاف قانون هم نباشد.

ماشین های اروپایی اینجا گرون هستند و ماشین های ژاپنی و کره ای جولان می دهند. ماشین های تویوتا پرفروش ترین و کم خرج ترین هستند و یک جورایی Camry اینجا تو مایه های پراید ایران است. کسانی که از ایران می آیند و یک جورایی تو ذهنشون هست که تو ایران به خاطر مونوپولی ایران خودرو ماشین الکی گرونه و انتظار دارند ماشین ارزون از دم قسط با بهره صفر اینجا سوار شوند، تو ذوقشون می خوره. اینجا الان که فروش ماشین به خاطر مشکلات اقتصادی جهانی پایین اومده و شرکت ها مجبور شده اند قیمت ها رو بشکنند قیمت Drive Away تویوتا کمری آلتیس 2008 رو الان زده 27990 دلار ( حدود 20 میلیون تومان به پول ایران). تویوتا Aurion هم مدلی است شبیه کمری که در استرالیا تولید می شود و شش سیلندر است الان قیمت Drive Away اون رو زده 30990 دلار. و البته وقتی می روید برای خرید هی Feature های مختلف برایتان لیست می کنند که شما دوست دارید داشته باشید و ممکن است در نهایت خورد خورد دو سه هزار دلار بالاتر از این قیمت ها را پرداخت کنید. وقتی قیمت Drive away می بینید یعنی غیر از بیمه بدنه همه هزینه های دیگر را حساب کرده، که بعدا به این هزینه ها اشاره خواهم کرد.

در خصوص وام ماشین هم اینجا هم بانک ها به راحتی وام برای ماشین می دهند و هم Dealer ها جاهایی رو برای Finance سراغ دارند و می توانند خودشان همه کارهایش را برای شما انجام دهند. البته یک مقدار خودتان باید بررسی بکنید جاهای مختلف رو که با بهره پایین تر بگیرید.مشکل اینجاست که اینجا مثل امریکا و کانادا نیست که وام بدون بهره برای ماشین بدهند، اینجا 10 تا 15 درصد در می اید وام ماشین، البته دارند بهره های بانکی رو پایین می آورند ولی بیشتر روی وام خانه اثر می گذارد. به خاطر همین رفتن زیر بار وام برای ماشین نمی صرفد.دوستانی که خودشان حدود 35 هزار دلار بابت ماشین پول داده اند و البته با بهره بالای وامهای خرید ماشین اینجا عملاً برایشان 45 هزار دلار آب خورده و بدلیل قسط 700 تا 1000 دلار ماهیانه، عملاً فکر خرید خانه را نمی توانند بکنند، به همین دلیل به توصیه دوستان تصمیم گرفتم دست دوم و نقد بگیرم. 

برای هر کاری شما می توانید از اینترنت به عنوان یک منبع خوب اطلاعاتی استفاده کنید. من عبارت How to buy a used car رو در Google.com.au جستجو کردم این مطلب رو آورد که اطلاعات خوبی به شما می دهد.این مطلب رو هم از سایت NRMA بخوانید. سایت RTA هم به عنوان یک منبع خوب برای قوانین می تواند مورد استفاده قرار بگیرد. من هم البته جمع بندی خودم را می نویسم. ماشین دست دوم رو می توانید از صاحب ماشین (Private Seller)، دلال (Dealer) و یا مزایده (Auction) خریداری کنید. مزیت خرید از Private Seller اینست که معمولا قیمت پایین تری می توانید پیدا کنید و می توانید چانه هم بزنید، عیبش اینست که باید حواستان باشد سرتان کلاه نرود، ماشین زیر وام نباشد، و باید نقد بخرید و قسط بندی نمی توانید بکنید.( البته نه اینکه نتوانید، بعضی بانک ها برای این حالت هم وام می دهند، نمی توانید از کارت اعتباری استفاده کنید.)  خرید از Dealer مزیتی که داره اینه که مسایل قانونی را Dealer موظف است چک کرده باشد و معمولا می توانید با گارانتی بگیرید. عیبش این است که بالاخره اون هم باید نون بخوره، و معمولا اینقدر زبان باز هم هستند که شما رو با ماشین راه می اندازند. برای اطمینان بیشتر می توانید زنگ بزنید NRMA بیایند ماشین را از نظر سالم بودن (تصادفی نبودن و رو براه بودن موتور و ... )  و دزدی نبودن و زیر وام نبودن چک بکنند (NRMA Carwise Report).

به پایان آمد این پست و حکایت همچنان باقی است...

بقیه را در پست بعدی دنبال کنید. 

کانگروجولیشن!(کانگرو ها در شادیتان سهیم باشند!)
به حول و قوه الهی و در پی زحمات مربی ارجمند آقای مهندس اکبریان (موبایل: 0401508410) و دعای شما ملت بزرگوار و الطاف ممتحن مربوطه، گواهینامه رو یک ضرب گرفتم کلکش کنده شد و رفت.

اولین چیزی که در رانندگی در استرالیا غیر از چپکی بودن آن برای ما ایرانی ها جلب توجه می کند اینست که سر چراغ، موقعی که چراغ سبز و یا حتی زرد است با سرعت بالا ( حدود 50) عبور می کنند. حتی سر تقاطع هایی که حق تقدم با انهاست و بقیه تابلوی Stop یا Give way دارند نیز سرعت شان برای ما غیر عادی می آید. شاید چون ما عادت داشتیم همه جا رو بپاییم حتی وقتی که چراغ ما سبز بود ممکن بود یکی از اون ور یکدفعه هوس کنه چراغ قرمز رد کنه. اینجا چون مطمئن هستند راحت رد می شوند. اگر در امتحان رانندگی شما سرعت تان را کم کنید سر چراغ سبز ممکن است رد کنند چون می گویند وضعیت خطرناک (یا به قول ما dangerous situation) ایجاد کرده اید.
سر چراغ ها اگر عابرین پیاده بخواهند رد شوند یک دگمه هست که باید فشار دهند و منتظر بمانند تا چراغ عابر پیاده روشن شود. بدیهی است! اگر کسی دگمه را نزده باشد چراغ عابر قرمز مانده و نوبتی در نظر گرفته نخواهد شد. چراغ عابر کنار شما یک سر و صدایی هم از خودش در می کند تا شما اگر کور هم باشید (خدای نا کرده) از صدای آن متوجه شوید که چراغ سبز شده است. خوبی که این کار دارد اینست که وقتی چراغ عابر سبز است ماشینی از روی آن رد نمی شود. همچنین خط عابر جایی هست که چراغ ندارد. جاهایی که چراغ دارد فقط یک خط عمودی (Stop line) دارد.
در ایران روی خط ممتد نمی شود رفت مگر به اذن آقا ... ولی اینجا اگر بخواهید وارد پارکینگ ساختمان بشوید می توانید از روی خط ممتد رد شوید.
اینجا سر چهار راه نمی توان دور زد (یا به قول ما U turn کرد) مگر اینکه تابلو گفته باشد که می توانید دور هم بزنید.
اینجا راننده تاکسی ها مجبور نیستند کمربند ببندند. اگرچه توصیه می شود که این کار را بکنند.

بالاخره اینترنت آمد و دوران غیبت صغری به پایان رسید.
خیلی چیزها در این مدت ارزش عنوان کردن داشت که انشاالله در روزهای آینده به آنها خواهم پرداخت.

امروز رفتم برای آزمون آیین نامه رانندگی (Driver Knowledge Test)، و قبول شدم. یک چیزی تو مایه های آزمون آیین نامه خودمونه! سئوالهایی که جواب درستش داد می زنه. ششصد تا سئوال مشخص در بانک سئوالاتشون دارند که 45 تا از آنها بصورت تصادفی انتخاب شده و در مونیتور نمایش داده می شود. مونیتورهایشان لمسی و یا به قول ما خارجیها تاچ اسکرین هستند. هد فون هم هست و می توانید استفاده کنید. به هر سئوال که می رسید خوانده می شود. امتحان محدودیت زمانی ندارد. هر سئوال را که جواب می دهید و OK را می زنید در جا مشخص می شود که جواب درست بوده یا نه. تا سه تا غلط در سئوالهای عمومی و یک غلط در سئوالات مربوط به ایمنی در رانندگی قابل قبول است. شما می توانید آزمون آیین نامه را به زبان فارسی امتحان بدهید. البته زبانهای دیگر نظیر عربی، چینی، کره ای، صربی، ترکی، ... نیز هستند و حتی راهنمای آزمون ترجمه شده به این زبانها در سایت وجود دارد ولی برای فارسی در سایت چیزی قرار داده نشده است.

گواهینامه رانندگی توسط RTA یا Roads and Traffic Authority صادر می شود. سایت RTA برای ایالت New South wales یا NSW که سیدنی در آن قرار دارد http://www.rta.nsw.gov.au است. برای گرفتن آیین نامه رانندگی به زبان انگلیسی اینجا و به سایر زبانها اینجا را کلیک کنید. سئوالات آزمون آیین نامه را نیز از اینجا بگیرید. وقت امتحان را می توانید از اینجا رزرو کنید و هزینه آن را که 37 دلار برای آیین نامه است توسط کارت اعتباری پرداخت کنید.

اینجا یک مشکل اساسی که هست اینه که یک چیزی تو مایه های کد ملی ما ندارند که برای همه منحصر بفرد باشد. عملاً نقش آن را گواهینامه بازی می کند. همه جا گواهینامه را به عنوان یک مدرک شناسایی معتبر قبول دارند. برای یک تازه وارد مسئله شناسایی (Identification) خیلی سخت است. اکثراً جاهای دولتی می گویند 100 امتیاز باید مدرک شناسایی بدهی. پاسپورت 70 امتیاز، گواهینامه رانندگی استرالیا 40 امتیاز. این حل است ولی اگر نداشته باشی، کارت Medicare را 25 امتیاز می دهند. 5 تا کمه. گواهینامه رانندگی ایران + ترجمه آن که از طریق AMES باید انجام شود نیز 25 امتیاز قبول می کنند. گواهینامه رانندگی بین المللی هم به درد چنین جاهایی می خورد که یک 25 امتیاز هم به آن می دهند.

ولی این قضیه Identification اینجا یک داستانیه برای خودش. شما می خواهید خانه اجاره کنید هر بنگاه یک قانونی برای Identification گذاشته! یکیش میگه پاسپورت 10 امتیاز، گواهینامه رانندگی بین المللی 10 امتیاز! فیش گاز 10 امتیاز، فیش برق 10 امتیاز، (پول آب جدا، پول برق جدا!) ای بابا، تا به 100 تا نرسه هم بررسی نمی کنند! حالا بعدش Proof of Address شروع می شه! (فیش ها برای اینه) آخه لامذهبا! اگه الان تو پارک می خوابم نمی تونم خونه بگیرم؟؟؟ در واقع برای اجاره کردن خونه گواهینامه رانندگی می خواهند. برای گرفتن گواهینامه Proof Of Address می خواهند! یک سیستم آنالیست درست و حسابی نداشته اند اینها!؟

آخیش! یک ذره خالی شدم.
حالا اگه قصدشو دارین بیاین Depress نشین! فقط همین مشکل هست. دیگه همه چی خوبه! هواش عالیه. سرسبز، مثل شمال ولی مدرن تر. به جای گنجشک طوطی و مرغ مینا می بینید. همه جا به شما احترام می گذارند. ...

توجه داشته باشید که عکس خانم ها باید محجبه باشد ولی آقایان می توانند از عکس کراواتی استفاده کنند.