خانواده مهندس ارنست - مهاجرت به استرالیا

هفته گذشته (12 تا 14 ماه می) نمایشگاه CeBIT استرالیا در دارلینگ هاربر سیدنی برگزار شد. ورودیه اش فکر کنم 65 دلار بود که تو سایتش (گوگل کروم می گه نروید تو این سایت، خطرناکه!) نوشته بود اگر از طریق سایت ثبت نام کنید 40 دلار می شه، اگر Promotion Code وارد می کردید هم رایگان بود، Promotion Code رو هم تو روزنامه ها می تونستید پیدا کنید یعنی عملا رایگان بود و فقط شما رو تشویق می کردند که ثبت نام کنید. بعد از ثبت نام از طریق وب سایت یک فایلی حاوی یک بارکد و راهنمای مختصر برای شما فرستاده می شد که باید پرینت می کردید و یا می تونستید بگید بفرسته رو موبایلتون، جلوی درش چند تا دستگاه بود که شبیه بارکد ریدرهای فروشگاه ها بود، شما بارکد رو جلوش می گرفتید و کارت شما رو چاپ می کرد. و یک بند هم می دادند که بیندازید به گردنتون.

ابعاد نمایشگاه به نمایشگاه کامپیوتر ایران نمی رسید و خیلی هم چیز جالبی یافت نمی شد. (دوستانی که CeBIT آلمان رو دیده اند، اونجا هم همینطوریه؟) حداقل تو ایران دستفروش های بیرون نمایشگاه یک شور و حالی بهش می دادند! نکته ای که برام جالب بود هر غرفه ای که یک مقدار اطلاعات بیشتر می خواستید می گفتند می تونم کارتت رو اسکن کنم؟ و با اسکن کردن بارکد روی کارت عملا به اطلاعاتی که شما در هنگام ثبت نام داده بودید دسترسی پیدا می کردند. یکی از غرفه ها هم یک قرعه کشی با جایزه هارد 2 ترابایتی گذاشته بود که فقط لازم بود کارت شما رو اسکن کنه.

از همه دوستانی که تبریک گفتند ممنونم. 

تو این پست فقط می خواستم یک سایت برای کسانی که دنبال کار هستند معرفی کنم. سایت TechInterviews برای دوستان IT کار که می خواهند برای مصاحبه فنی بروند می تونه بسیار مفید باشه. امیدوارم در جستجو برای کار، با مرحله ای برسید که این سایت رو نیاز داشته باشید.

این پست دامون رو هم ببینید

این پست رو برای دوستانی که توی این وضعیت اقتصاد جهانی، دنبال کار اول توی مملکت جدید هستند می دهم. هشت ماه پیش که سر کار اول رفتم و یک قرارداد سه ماهه بستم، انتظارش رو داشتم که این قرارداد تا یک مدتهایی تمدید بشه ولی اینقدر ها هم مثبت فکر نمی کردم که بعد از چندین بار تمدید شدن تا 8 ماه، تبدیل به یک کار Permanent بشه. دیروز من Permanent شدم در حالیکه توی شرکت هر یکی دو هفته شاهد خداحافظی یک نفر هستیم که در واقع یک جورایی عذرشون خواسته می شه، و در حالیکه شرکت یکی از چهار طبقه ای رو که اجاره کرده داره خالی می کنه و همه رو توی سه طبقه جا می ده تا صرفه جویی کنه.

 اوضاع اقتصادی خراب هست ولی هنوز هم یک جایی هست که به وجود شما احتیاج داره. لطفا ناامید نشوید.

بعضی ها در همان روزهای اول تشریف فرمایی به فکر این می افتند که یک ماشین دست دوم برای دست گرمی بگیرند و فعلا کارشون راه بیفته بعد برای گرفتن گواهینامه اقدام کنند، خوب تا اینجاش مشکلی نداره، چون با گواهینامه ایران بعلاوه ترجمه اش می تونند سه ماه رانندگی کنند. توجه داشته باشید که گفتم گواهینامه ایران نه گواهینامه بین المللی، پس یادتون باشه گواهینامه ایران رو بیارید و همون روزهای اول بروید AMES و بدهید برای ترجمه بفرستند، چون دو هفته ای طول می کشه برسه دستتون، در ضمن گواهینامه بین المللی رو برای رانندگی نمی توانید استفاده کنید اگر اقامت دائم داشته باشید ولی به هر حال خوبه داشته باشید به عنوان یک مدرک شناسایی عکس دار.

برگردیم سر بحث مون. بعله. ماشین ده دوازده سال کار کرده تمیز می تونید پیدا کنید با 4 هزار دلار. راحت می خرید، خیلی  نگران تصادفی بودنش نیستید چون پول زیادی نیست و پولش رو جرینگی می دهید و سوارش می شوید. کسانی که اینطوری شروع کرده اند معمولا سر گواهینامه گرفتن به مشکل برخورد می کنند، چون اینجا هم با همون عادت های ایران رانندگی می کنند و بدلیل اینکه اینجا دارند رانندگی می کنند فکر می کنند نیازی به مربی ندارند.

یکی از مسائلی که با تفکر ایران هیچ وقت به ذهنتون نمی رسه اینه که یک بزرگراه یا مسیر داخل شهر عوارض داشته باشه. خوب حالا می گین اشکالی نداره هر جا دیدیم یک باجه گذاشته اند و باید از یک مسیری کنار باجه رد بشیم می فهمیم که باید عوارض بدهیم. خوب اینطوری نیست دیگه، همه مسیر هایی که عوارض دارند لزوما محل دریافت عوارض نقدی ندارند. شما یا باید مشخصات خود و ماشینتون و شماره کارت اعتباری تان را به RTA  بدهید و یک E-Tag بگیرید ، روی شیشه جلوی ماشینتون نصب کنید تا هر وقت که از همچین جاهایی رد می شوید خودش از اعتبارتون کم کنه یا اینکه اگه E-Tag نداشتید و از یک جایی رد شدید که باید Toll می دادید تا 24 ساعت بروید توی سایت RTA و پرداخت کنید. چون اول کار مسیرها رو نمی شناسید اصلا یادتون نمی آد چند جا رد شدید که Toll باید می دادید، توی این کار مسلما مشکل خواهید داشت. اینطوری یک مقدار گرون تر هم در می آد، یک هزینه های اضافه روش می خوره. با توجه به اینکه توسط دوربین ثبت می شوید اگر عوارض نداده باشید باید منتظر جریمه 80 دلاری باشید.

از جمله مسیر هایی که Toll باید بدهید Harbour Bridge و Harbour Tonnel هستند که اگر بخواهید از سمت شمال وارد مرکز شهر سیدنی بشوید باید از یکی از این مسیرها رد بشوید. صبح ها موقع پیک گرون تر می شه عوارضش، فکر کنم 4 دلار می شه. اینجا و اینجا رو برای اطلاعات بیشتر در خصوص مسیرهایی که Toll دارند کلیک کنید.

حالا اتفاقی که برای من افتاد E-Toll Tag رو گرفته بودم ولی نصب نکرده بودم، از مسیر عوارض دار رد شدم دوربین ثبت کرده بود ولی جریمه نشده بودم، همون مبلغ عوارض رو کم کرده بودند. یک بار هم از مسیر Cash Only رد شدم، فکر کردم کسی تو باجه نیست رد کردم، دوربین ثبت کرده بود و باز هم همون مبلغ عوارض کم شده بود.

اون موقع که رفته بودم سفارت استرالیا برای زدن ویزا روی پاسپورت ازشون پرسیدم که نقشه ای چیزی از سیدنی یا استرالیا دارید؟ گفتند نه. به هر حال شاید خیلی نیازی ندیده اند روی بحث توریسم برای ایران کار کنند، ایرانیها اگر پول داشته باشند میروند ترکیه و دوبی و اروپا، اینهمه راه رو نمی کوبند بیان استرالیا. از کانون جهانگردی و اتومبیلرانی هم پرسیدم نقشه خیلی جاها رو داره، نقشه استرالیا گرفتم که بدردم نخورد، چون فارسی بود و شما تا اسم انگلیسی یک جا رو ندونید نمی تونید نقشه فارسی رو متوجه شوید. حالا درسته که Google Map هست ولی با سرعت اینترنت ایران خیلی سخته.

توی این پست می خواستم چند تا سایت معرفی کنم که نقشه Pdf قابل دانلود داشته باشه تا یک دید کلی بده:

نقشه ایستگاه های قطار شهری دید کلی خوبی می تواند از نظر موقعیت Suburb ها به شما بدهد. اینجا را کلیک کنید تا نقشه ایستگاه های قطار سیدنی را از سایت RailMaps ببینید. 

اینجا و اینجا هم نقشه های مرکز شهر سیدنی را ببینید

اینجا هم Hornsby را ببینید تا بر شما پوشیده نماند که ما از تبدیل Hornsby به مرکز مهاجران ایرانی نسل جدید حمایت می کنیم.

لطفا اگر نقشه های مناسب دیگر سراغ دارید معرفی کنید تا از اجر معنوی آن برخوردار گردید.